چرا بعضی ها پیرتر از سن شان به نظر می رسند؟

به گزارش عاشق وب اگر گاهی اوقات احساس می کنید نسبت به عدد نوشته شده در شناسنامه تان پیرتر هستید، محققان دانشگاه ˮبراونˮ دلیل این حس را دریافته اند.

به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس، یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه “براون”(Brown) آمریکا اخیرا متوجه شده اند که چرا برخی افراد احساس شادابی ندارند.

آنها بعد از آزمایش قطعات مختلف دی ان ای(DNA)، تفاوت های مربوط به سلامتی را که در جریان خون شناور هستند، کشف کردند.

محققان می گویند این روش یک روز برای سنجش سن بیولوژیکی شما استفاده خواهد شد که می تواند با سن شناسنامه ای شما مقایسه شود.

“نیکولا نرتی” پژوهشگر ارشد این مطالعه اظهار داشت: سالمندان سالم، در بین همه صفات دیگر، نمایه وراژنتیک افراد جوان را حفظ نموده اند. چیزهای زیادی در پیری با هم کار می کنند، اما روشن نیست که علت یا اثر آنها چیست.

وی اضافه کرد: با آزمایش ما موسوم به “cfDNA”، ما امیدواریم درک این تغییرات وراژنتیکی(اپی ژنتیک-epigenetic) و مفهوم آنها را بدست آوریم.

این تحقیق، میزان استرس سلولی درون بدن شما را تعیین می کند.

در این مطالعه، افراد مسن سطح بالاتری از گردش cfDNA را تجربه می کردند. محققان معتقدند یکی از دلایل این افزایش تعداد سلول های پیر این است که می تواند عوامل ترشحی فنوتیپ در رابطه با پیری را که منجر به التهاب می شوند، پنهان کند.

برای افراد جوان تر، نوکلئوزوم ها که یک واحد بسته بندی دی.ان.ای هستند و بخش هایی از دی.ان.ای هستند که در اطراف یک پروتئین پیچیده شده اند، از هم جدا شده اند. با این وجود، در افراد مسن تر، عادی نبودند.

نرتی اظهار داشت: روش cfDNA حدودا مانند یک پیغام در یک بطری است که شکل سلول را درون خود دارد و پیش از مرگ این پیغام عیان می گردد. خیلی از ماشین آلات سلولی در حفظ فاصله بین نوکلئوزوم ها دخالت دارند و این عناصر می توانند با پیر شدن شما از بین بروند.

نرتی افزود: نوکلئوزوم ها از هم جدا یا متراکم نمی شوند. فاصله بین نوکلئوزوم ها تنها نشانگر خوانش تغییرات سلول ها است.

در حالی که این مطالعه تنها از داده های ۱۲ نفر ایتالیایی استفاده کرد، اما یک قدم مهم برای درک تغییراتی است که مردم هنگام پیری تجربه می کنند.

وراژن شناسی
وراژن شناسی یا وراژنتیک(Epigenetics) مطالعه اختلافات سلولی و فیزیولوژیکی است که به وسیله تغییر در توالی دی ان ای تولید نمی گردد، اپی ژنتیک اصولا مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که سبب روشن یا خاموش شدن ژن ها می گردد و بر روی چگونگی خوانده شدن ژن ها اثر می گذارد.
از این رو، تحقیقات اپی ژنتیک در جستجوی توصیف دگرگونی های دینامیک در پتانسیل رونویسی سلول است. باآنکه استفاده از لفظ اپی برای توصیف پروسه هایی که توارث پذیر نیستند، بحث برانگیز است، این دگرگونی ها امکان دارد توارث پذیر بوده یا نباشند.
بر خلاف ژنتیک که بر پایه تغییرات در توالی دی.ان.ای(ژنوتیپ) است، تغییرات در بیان ژن یا فنوتیپ سلولی اپی ژنتیک دلایل دیگری دارد. به این علت از پیشوند اپی برگرفته از επί- یونانی به معنای بالا، فراتر یا اطراف استفاده گردیده است.
مثال هایی از مکانیسم هایی که این تغییرات را تولید می کنند، متیلاسیون دی.ان.ای و اصلاحات هیستونی است که هر کدام سبب تغییر در بیان شدن ژن می شوند، بی آنکه تغییری در توالی دی.ان.ای مسئول تولید کنند.
بیان ژن به وسیله فعالیت پروتئین های سرکوبگر که به مناطق خاموش کننده دی.ان.ای می چسبند، کنترل می گردد. این تغییرات اپی ژنتیکی امکان دارد در طول تقسیم سلول و در دوران زندگی سلول و همینطور شاید طی نسل های متمادی باقی بماند، گرچه تغییری در توالی دی.ان.ای مسئول دیده نمی گردد. در عوض این فاکتورهای غیرژنتیکی سبب می شوند تا ژن های یک ارگانیسم رفتار یا بیان مختلفی نشان دهند.
فنوتیپ
رُخ نمود یا فنوتیپ یا رُخ مانه(Phenotype) مانند خصوصیات بیوشیمیایی یا فیزیولوژیکی، خصوصیات قابل مشاهده یا صفت یک جاندار است.
فنوتیپ از بیان ژن های یک ارگانیسم و همینطور تاثیر عوامل زیست محیطی و تعامل بین این دو نتیجه می گردد. فنوتیپ یک ارگانیسم دستورالعمل های به ارث برده شده هستند که کد ژنتیکی را درون خود حمل می کنند. هیچ کدام از موجودات زنده با فنوتیپِ همانند، به یک شیوه عمل نمی کنند به این علت که ظاهر و رفتار با شرایط زیست محیطی و توسعه تغییر می کند.
به همین ترتیب، تمام موجودات زنده که به نظر یکسان می رسند، لزوما فنوتیپ های یکسانی ندارند. تمایز فنوتیپ توسط “ویلهلم جانسون” در سال ۱۹۱۱ پیشنهاد شد تا تفاوت بین وراثت موجود زنده و آنچه که وراثت تولید می کند، روشن شود.
این تفاوت مشابه چیزی است که توسط “اوت ویزمن” پیشنهاد شده بود، که بین قسمت قابل تواری نطفه(وراثت) و سلول های سوماتیک بدن تمایز قائل شده بود.
نوکلئوزوم
نوکلئوزوم واحد ساختمانی کروماتین است. دی.ان.ای در داخل هسته سلول در محل هایی حدود ۲ دور به دور هشت مولکول پروتئین هیستون می پیچد و ساختاری را به وجود می آورد که نوکلئوزوم نام دارد.
در مرکز هر نوکلئوزوم، ۴ جفت پروتئین هیستون وجود دارد که رشته های دی.ان.ای حدودا ۲ دور در اطراف آن می گردند.

این مطالعه در مجله Aging Cell انتشار یافته است.