با تلاش پژوهشگران آمریکایی قابلیت آب گریزی به حوزه مهندسی پزشکی وارد می شود

عاشق وب: پژوهشگران آمریکایی روش جدیدی عرضه کرده اند تا از قابلیت آب گریزی در حوزه مهندسی پزشکی استفاده کنند.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از فیز، برگ گیاهان، یک ابرقدرت طبیعی به حساب می آید و توانایی دفع آب را دارد. این توانایی موسوم به “آب گریزی”(Hydrophobe)، به برگ ها امکان می دهد تا ذرات غبار را از خود پاک کنند. گروهی از پژوهشگران “دانشگاه ای اند ام تگزاس”(Texas A&M)، روش جدیدی برای کنترل قابلیت آب گریزی یک سطح ابداع نموده اند تا از مزایای آن در حوزه مهندسی پزشکی استفاده کنند.
پژوهشگران بخش مهندسی پزشکی این دانشگاه با ترکیب اثرات اتمی در نانومواد، موفق شدند روش جدیدی عرضه کنند که کاربردهای گسترده ای در حوزه مهندسی پزشکی همچون ابداع سنسورهای زیستی، تراشه های آزمایشگاهی و همین طور کاربردهایی مانند پیش گیری از خونریزی و خودترمیمی دارند. آنها نوعی نانوماده شبیه به گل طراحی نموده اند که از لایه های اتمی دوبعدی تشکیل شده تا سطح آن در مقابل آب محافظت گردد.
مواد موسوم به “ابر آب گریز”(Superhydrophobic)، معمولاً کاربرد گسترده ای در ارائه قابلیت خودپاکسازی چنین ابزاری دارند اما موادی که هم اکنون در دسترس قرار دارند، باید قبل از استفاده، مورد تغییرات شیمیایی قرار بگیرند و این موضوع، کاربرد مواد ابر آب گریز را محدود می کند.
دکتر “آخیلش گاهاروار” (Akhilesh Gaharwar)، سرپرست این پژوهش اظهار داشت: طراحی سطوح آب گریز و کنترل رطوبت، سوژه مهمی است برای اینکه نقشی حیاتی در توانایی خودپاکسازی ابزار دارد اما هم اکنون، روش های بیولوژیکی محدودی برای کنترل رطوبت سطوح در دسترس می باشد.

نانومواد دوبعدی، گروهی از نانومواد مافوق باریک هستند که بخش قابل توجهی از تمرکز پژوهش های کنونی را به خود اختصاص داده اند. این گروه پژوهشی در بررسی خود، گروهی از نانومواد دوبعدی موسوم به “مولیبدن دی سولفید” (MoS2) را به کار بردند که ظرفیت قابل توجهی جهت استفاده در مواد نانوالکترونیک و سنسورهای نوری دارد اما برای کاربرد در حوزه مهندسی پزشکی مورد بررسی قرار نگرفته بود. روش جدید پژوهشگران دانشگاه ای اند ام تگزاس، کاربردهای این گروه منحصر به فرد از مواد را درحوزه مهندسی پزشکی نشان داده است.
دکتر “مانیش جیسوال”(Manish Jaiswal)، استادیار دانشگاه ای اند ام تگزاس و نویسنده ارشد این پژوهش اظهار داشت: این گروه از مواد دوبعدی می توانند انسجام آب را از بین ببرند اما از بین رفتن یکی از اتم های لایه بالایی می تواند امکان دسترسی مولکول های آب را به لایه بعدی اتم ها نیز فراهم آورد و خاصیت نانوماده را از آب گریزی و آب دوستی تغییر دهد.
این روش جدید می تواند کاربردهای گسترده ای را در چندین حوزه علم و فناوری عرضه نماید. پوشش های آب گریز را می توان روی سطوح شیشه ای، کاغذی، پلاستیک و یا سیلیکا نیز به کار برد. کاربردهای گسترده این مواد می تواند نه تنها ابزار نانوالکترونیک، بلکه کاربردهای حوزه مهندسی پزشکی را هم در بر بگیرد.
پژوهشگران هم اکنون، کاربردهای احتمالی قابلیت آب گریزی کنترل شده را در حوزه سلول های بنیادی بررسی می کنند.
این پژوهش، در مجله “Chemical Communications” به چاپ رسید.

منبع: عاشق وب