دانشمندان ژاپنی: میلیون ها سیاه چاله در کهکشان پنهان هستند

عاشق وب: دانشمندان ژاپنی در مطالعه اخیر خود ادعا کرده اند میلیون ها سیاه چاله در کهکشان ما پنهان شده اند.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، بتازگی دو اخترفیزیکدان ژاپنی مدعی شده اند تعداد بسیار زیادی سیاه چاله در کهکشان ما وجود دارد که از وجود آنها آگاه نیستیم. این سیاهچاله ها که “سیاه چاله های تنها”(isolated blackholes) نام دارند، در تاریکی گم شده اند و اجسام محیط میان ستاره ای که شامل گرد و غبار و سایر چیزهایی که بین ستاره ها هستند را به سمت خود جذب می کنند.
اما این روند ناکارآمد است و بخش زیادی از مواد با سرعت زیاد به فضا رانده می شوند. بگفته پژوهشگران از آنجائیکه این جریان با محیط اطراف ارتباط برقرار می کند، باید امواج رادیویی تولید نماید که تلسکوپ های رادیویی انسان بتوانند آنها را تشخیص دهند و اگر اخترشناسان بتوانند آن امواج را از همه سر و صدایی که در کهکشان باقی مانده است، جدا کنند خواهند توانست این سیاه چاله های پنهان را مشاهده کنند.
بگفته پژوهشگران یک راه ساده برای مشاهده سیاه چاله های تنها بوسیله امواج اشعه ایکس است برای اینکه از آنجائیکه سیاهچاله ها ماده ها را از فضا به سمت خود می کشند، آن ماده که در حاشیه قرار دارد، سرعتش زیاد می شود و آنچه را که بعنوان “قرص برافزایشی”(accretion disk) شناخته می شود، شکل می دهد. ماده موجود در آن قرص در صورتیکه به سمت افق رویداد می چرخد، خاموش می شود و در همین حال اشعه پرتوهای ایکس نیز منتشر می کند اما سیاهچاله های جدا شده که در مقایسه با سیاهچاله های بسیار عظیم، فوق العاده کوچک هستند مقدار زیادی از اشعه ایکس را منتشر نمی کنند. برای ایجاد اشعه ایکس ماده یا انرژی کافی در قرص ها وجود ندارد.
قرص برافزایشی(accretion disc) یک ساختار دیسک مانند از ماده است که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص می چرخد. این جسم می تواند یک ستاره جوان، یک کوتوله سفید، یک ستاره نوترونی یا یک سیاهچاله باشد. این چرخش موجب ایجاد گرما و تابش می شود و دامنه این تابش برای ستارگان جوان مادون قرمز و برای بازماندگان ستاره ای پرتو ایکس است.
بگفته پژوهشگران این مطالعه( “دایاچی تونا”(Daichi Tsuna) از دانشگاه توکیو و “نوریتا کاواناکا”(Norita Kawanaka) از دانشگاه کیوتو ) این جریان ها می توانند سیاه چاله های تنها را در طول موج های دیگر قابل مشاهده کنند. این جریان ها می توانند با مواد اطراف تعامل داشته و شوک های بدون برخورد در این تعامل ایجاد کنند. این شوک ها می توانند میدان های مغناطیسی را تقویت کرده و سرعت الکترون ها را تسریع بخشند و این الکترون ها نیز تابش سنکروترون را در طول موج رادیویی ساطع کنند.
تابش سنکروترون(Synchrotron radiation) یک تابش الکترومغناطیسی است که توسط یک سنکروترون تولید شود. این تابش مشابه تابش سیکلوترون است اما در حرکت ذرات حامله در سرعت های نزدیک به سرعت نور در بین میدان های مغناطیسی تولید می شود. این تابش بطور طبیعی امکان دارد از حرکت الکترون ها در یک میدان مغناطیسی بسیار قوی نیز رخ دهد و این تابش در تمام طول موج ها از پرتو گاما گرفته تا امواج رادیویی دیده شده است. خصیصه ویژه این نوع تابش قطبش و طیف آنهاست.
سیاهچاله های دارای جرم ستاره ای گهگاه در منظومه دوتایی با ستاره های معمولی قابل ردیابی هستند، برای اینکه منظومه های دوتایی می توانند امواج گرانشی تولید کنند و ستاره های همراه می توانند سوخت لازم برای انفجارهای بزرگ اشعه ایکس را فراهم آورند. سیاهچاله های فوق عظیم نیز دارای قرص های برافزایشی هستند که انرژی زیادی را منتشر می کنند که اخترشناسان می توانند آنها را شناسایی و حتی از آنها عکس بگیرند.

منبع: عاشق وب