آذر ۲, ۱۴۰۳

عاشق وب

سایتی برای دوستداران وب. اخبار روز فناوری اطلاعات را در سایت عاشق وب دنبال کنید

تشخیص تومور مغزی تهاجمی با یک آزمایش ساده

Rate this post

به گزارش عاشق وب پژوهشگران ˮدانشگاه ساسکسˮ (University of Sussex) انگلیس در مطالعه اخیرشان اظهار کرده اند در آینده ای نزدیک آزمایش خون ساده ای توسعه خواهند داد که توسط آن می توانند تومور مغزی تهاجمی را تشخیص دهند.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا، پژوهشگران انگلیسی در مطالعه اخیر خود گفته اند بزودی میتوان انتظار داشت تا “گلیوبلاستوما” با یک آزمایش خون تشخیص داده شود.
گلیوبلاستوم مولتی فرم (Glioblastoma multiforme) یا GBM یا گلیوبلاستوما شایعترین تومور بدخیم اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می کند. منشأ تومور از سلولهای آستروسیت (نوعی یاخته گلیال) است.
گلیوبلاستوما تهاجمی ترین نوع سرطان است که در مغز آغاز می شود. سالانه از هر ۱۰ هزار فرد بالغ، ۲ الی ۳ نفر به این بیماری خطرناک مبتلا می شوند.
گلیوبلاستوما شامل تومورهای تهاجمی بیولوژیکی است و به صورت معمول فرد مبتلا به این بیماری ۱۵ ماه بعد از تشخیص، فوت خواهد نمود. حالا با مطالعه جدید دانشمندان دانشگاه ساسکس می توان انتظار داشت تا درآینده بتوان آزمایش خونی توسعه داد که این بیماری را تشخیص دهد.
پژوهشگران طی این مطالعه، نشانگرهای زیستی جدیدی در مایعات بدن را شناسایی کرده اند که نشان دهنده وجود این سرطان ویرانگر است.
موسسه ملی سرطان (NCI) نشانگرهای زیستی را اینگونه تعریف می کند: یک مولکول بیولوژیکی که در خون، سایر مایعات بدن یا بافت ها یافت می شود و نشانه یک روند طبیعی یا غیر طبیعی یا یک وضعیت یا بیماری است. نشانگرهای زیستی سرطان مبین این هستند که این فرد به این بیماری مبتلا شده است.
“جورجیوس جیامس” (Georgios Giamas) پژوهشگر ارشد این مطالعه به همراه دیگر پژوهشگران موفق به شناسایی چند نشانگرهای زیستی شده اند که با وزیکولهای خارج سلولی در ارتباط هستند. این یافته می تواند به توسعه یک روش ساده برای تشخیص گلیوبلاستوما منجر شود. اگر راهی ساده برای تشخیص توسعه داده شود می تواند جایگرین خوبی برای روش تهاجمی و دردناک بافت برداری یا بیوپسی شود.
بافت برداری یا بیوپسی (Biopsie)، که به آن تکه برداری و نمونه برداری هم می گویند، یک آزمایش پزشکی است که معمولاً توسط یک جراح یا متخصص رادیولوژی انجام می شود و شامل برداشتن نمونه ای از سلول ها یا بافت ها جهت بررسی وجود یک بیماری یا تعیین وسعت آن است.
بافت برداشته شده معمولاً توسط متخصص صدمه شناسی زیر میکروسکوپ بررسی می شود، اما می تواند به شکل شیمیایی هم آنالیز شود. وقتی کل یک توده یا ناحیهٔ مشکوک برداشته می شود، این عمل بافت برداری برداشتی نامیده می شود. در بافت برداری برشی یا بافت برداری با سوزن ضخیم قسمتی از بافت ناهنجار را بدون کوشش برای خارج کردن تمام ضایعه یا تومور برمی دارند. وقتی نمونهٔ بافت یا مایع به وسیلهٔ سوزن و به شکلی برداشته می شود که سلول ها بدون حفظ ساختار بافتی آنها خارج می شوند، این عمل را بافت برداری آسپیراسیون با سوزن ظریف می نامند. بافت برداری ها بیشتر از همه جهت بررسی و تشخیص عارضه های محتمل سرطانی یا التهابی انجام می شوند.
“جورجیوس جیامس” پژوهشگر ارشد این مطالعه و استاد سیگنالینگ سلول های سرطانی اظهار داشت: هم اکنون بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما آینده روشنی را برای خود تصور نمی کنند چونکه این بیماری بعنوان پرخاشگرترین نوع تومور مغزی شناخته می شود و میزان بقا افراد مبتلا به این بیماری پایین است. ما طی این مطالعه نشانگرهای زیستی جدیدی را کشف کرده ایم که می تواند حضور بیماری گلیوبلاستوما را تشخیص دهد و طی این مطالعه ما توانسته ایم مواردی را که با وزیکولهای خارج سلولی همراه هستند شناسایی نماییم که این مورد نشان دهنده این است که می توان در آینده با استفاده از مایعات بدن آزمایشی را برای شناسایی این بیماری توسعه دهیم.
وزیکول یک حباب مایع در سلولها است. به صورت دقیق تر وزیکول یک کیسهٔ پوسته مانند درون سلولی است که به ترابری و اندوختن مواد می پردازد.
گلیوبلاستوما سه نوع زیرگروه دارد که هر کدام نشانگرهای زیستی خاص خویش را دارند. هرچه محققان درباره هر یک بیشتر بدانند، تشخیص آنها دقیق تر خواهد بود.
“رزماری لین” (Rosemary Lane) دانشجوی دکترا و یکی از پژوهشگران این مطالعه اظهار داشت: شناسایی زیرگروه های گلیوبلاستوما برای پیش آگهی بیماران و روش های درمانی خاص بسیار مهم می باشد. این واقعیت که می توانیم این تفاوتهای مولکولی را در وزیکولهای خارج سلول مشاهده نماییم بسیار هیجان انگیز است و برای کشف نشانگرهای زیستی جدید در آینده بسیار مهم خواهد بود.
حالا جیامس و تیم وی در حال آزمایش و تایید حضور این نشانگرهای زیستی جدید در بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما هستند.
یافته های این مطالعه در مجله “Communications Biology” منتشر گردید.