پیشگیری از جذب چربی غذا با سیلیس

به گزارش عاشق وب یک مطالعه جدید از محققان دانشگاه استکهلم به آینده ای اشاره دارد که افزودن یک مکمل کوچک می تواند بدن را از فرآوری و جذب چربی در هر وعده غذایی معین متوقف نماید.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، علاوه بر جستجوی راه هایی برای افزایش متابولیسم چربی و افزایش درک از ژنتیک افزایش وزن، یکی از طریق های اصلی تحقیق درباره چاقی شامل کوشش برای تشویق مردم به مصرف کمتر چربی است. اما بهتر است که این مشکل را از زاویه دیگری برطرف نماییم. مثلا چه می شود اگر راهی برای خوردن هر آنچه که می خواهیم وجود داشته باشد اما معده مان چربی ها و قندها را جذب نکند؟
تعدادی از پژوهشگران سوئدی با استفاده از ذرات سیلیس(silica) راهی برای انجام این کار پیدا کرده اند.
محققان می گویند با استفاده از ذرات سیلیس کاملاً مهندسی شده می توان جذب انرژی غذاهای پرچرب را کم کرد و در حال آزمایش این روش در آزمایشات انسانی هستند.
“توره بنگسون” سرپرست این مطالعه از دانشگاه استکهلم می گوید: ما یک رویکرد نوآورانه جایگزین را درپیش گرفته ایم.
ذرات متخلخل سیلیس معروف به “MSP” نوعی ذرات سیلیس مصنوعی قابل هضم هستند که با سطح بزرگ و طیف وسیعی از اندازه های منافذ قابل تولید هستند.
تحقیقات قبلی نشان داده است که MSPها می توانند هنگام اضافه شدن به رژیم غذایی استاندارد حیوانات، سبب کاهش وزن در موش های چاق شوند.
این مطالعه جدید برای تعیین چندین نوع MSP با ابعاد و اندازه های مختلف طراحی شده است تا بهترین ساختار را برای مقابله با چاقی و جذب مواد غذایی مشخص نماید.
موش های دارای رژیم غذایی پرچرب و با کالری زیاد طی یک آزمایش هفت هفته ای با انواع مختلف MSPها تغذیه شدند و چهار درصد از کل حجم غذایی که به حیوانات تغذیه می شد، حاوی MSP بود.
جالب توجه است که موفق ترین MSP قادر به کاهش ۳۳ درصدی راندمان یا بازدهی مواد غذایی بود. بازدهی مواد غذایی بعنوان درصدی از مواد غذایی که بعنوان چربی ذخیره می شود، تعریف شده است.
محققان همینطور خاطرنشان کردند که موفق ترین MSP منجر به کاهش وزن کلی و پایین آمدن انسولین در گردش در بدن موش ها شد.

در این مرحله دقیقاً معلوم نیست که MSPها چگونه توانایی بدن در سوخت و ساز مواد غذایی را مختل می کنند. نظر فعلی محققان این است که MSPها امکان دارد از فعالیت برخی آنزیم های گوارشی مانند لیپازها -آنزیمی که چربی های غذایی را در دستگاه گوارش هضم کرده و منتقل می کند- جلوگیری نمایند. این مطالعه خاطرنشان می کند که MSPها کاملاً فعالیت لیپازها را مسدود نمی کنند و این بدان معناست که پای سایر سازوکارها باید در بین باشد.
علایم اولیه ایمنی نشان داده است که با افزودن این MSPها به رژیم های غذایی حیوانی هیچ اثر منفی و عوارضی بر سلامتی آنها وارد نمی گردد. سطح اشتها هم بدون تغییر است و تمام نشانگرهای التهابی، طبیعی باقی مانده و مطالعات طولانی مدت دیگر که سمی بودن ذرات سیلیس را بررسی نموده اند، هیچ عوارض جانبی از این نوع ذرات را نشان نداده اند.
محققان خاطرنشان کردند که ذرات مورد استفاده در این مطالعه در اندازه میکرون بودند و به اندازه نانوذرات، کوچک نیستند. ازاین رو نگرانی های رو به رشد مربوط به اثرات احتمالی نانوذرات بر سلامتی در اینجا اعمال نمی گردد. در واقع محققان می گویند که MSPهای مورد استفاده در این مطالعه از نظر شیمیایی مشابه مواد افزودنی غذایی سیلیکون دی اکسید معروف به “E551” هستند که به مجموعه زیادی از غذاهای مختلف اضافه می شوند.
“بنگسون” اظهار نمود: این تاییدیه های ایمنی به این مطالعه اجازه می دهد تا به سرعت به آزمایشات بالینی انسانی منتقل شود.
وی اظهار داشت: داده های عرضه شده در این مطالعه نشان داده است که می توان از MSPهای مناسب برای درمان چاقی و دیابت در انسان استفاده کرد، بخصوص هنگامی که مشخصات ایمنی عالی آنها را در نظر می گیریم. حالا آزمایش های بالینی طراحی شده و در حال انجام می باشد.
این مطالعه در مجله Nanomedicine انتشار یافته است.