علت تفاوت میزان درد در بیماران مبتلا به اچ آی وی چیست؟

به گزارش عاشق وب گرچه پیشرفت های بی شمار علم پزشکی به افزایش بقای افراد مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی یا اچ آی وی(HIV) کمک کرده اما باز هم نیاز روزافزونی برای درمان برخی علایم مزمن که این افراد تجربه می کنند، وجود دارد. یکی از شایع ترین علائمی که افراد مبتلا به این بیماری تجربه می‎کنند، درد نوروپاتیک یا درد ناشی از صدمه به سیستم عصبی است.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از تی ان، پلی نوروپاتی حسی دیستال(DSP) شایع ترین مشکل عصبی در ویروس نقص ایمنی انسانی است که ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به اچ آی وی را تحت تأثیر قرار می دهد. اغلب افراد مبتلا به پلی نوروپاتی حسی دیستال، علائمی مانند احساس بی حسی، گِزگِزی اندام بخصوص دست یا پاها را تجربه می کنند که این امر انجام امور روزانه را برای آنها دشوار ساخته و می تواند به بیکاری و افسردگی آنها منجر شود.
محققان در تحقیقات قبلی در مورد پلی نوروپاتی حسی دیستال بیشتر بر روی سیستم عصبی پیرامونی متمرکز بودند اما دریافتند امکان دارد صدمه عصبی به تنهایی دلیل تمام علایم پلی نوروپاتی حسی دیستال نباشد. به تازگی محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو و دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو به بررسی مغز افراد پرداختند تا دریابند چه چیزی امکان دارد سبب ایجاد درد بیشتر در بیماران مبتلا به این بیماری شود.
در این مطالعه هنگامی که بیماران مبتلا به اچ آی وی دارای مشکل پلی نوروپاتی حسی دیستال یک محرک دردناک را تجربه کردند، محققان الگوهای منحصربه فردی از فعالیت مغز را مشاهده نمودند. آنها دریافتند جزایر لانگرهانس قدامی( ناحیه ای از مغز که در پیشبینی و پردازش احساسی درد نقش دارد) بیماران مبتلا به پلی نوروپاتی حسی دیستال فعالیت بیشتری در مقایسه با سایر بیماران مبتلا به اچ آی وی دارد.
دکتر “آلان سیمونز”(Alan Simmons) نویسنده ارشد این مطالعه و استاد روانپزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو اظهار داشت: جزایر لانگرهانس قدامی در تلاشند تا آینده را برای شما پیشبینی کنند. جزایر لانگرهانس قدامی حالات و اتفاقاتی که مقرر است برای شما رخ دهد و شما آنها را احساس کنید را در ذهن تان شکل می دهند. این عمل و شکل گرفتن این ذهنیت از درد، نقش مهمی در تعیین میزان دردی که واقعا تجربه می‎کنید، ایفا می کند.
محققان برای نشان دادن این امر آزمایشی را انجام دادند. شرکت کنندگان این مطالعه در حالیکه فعالیت مغز آنها با استفاده از روش اف ام آرآی یا تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی اندازه گیری می شد، محرک های حرارتی دردناکی را روی پاها یا دست های خود حس کردند. در همان موقع یک نشانه بصری هم وجود داشت که به آنها اطلاع می داد چه زمانی یک محرک دردناک به بدن آنها وارد می شود. هنگامی که آزمایش محرک های حرارتی دردناک شروع شد، در یک تابلو نشان داده می شد که این محرک تا چه حد به طول می انجامد. گرما به مدت شش تا ۱۶ ثانیه به بدن شرکت کنندگان وارد می شد.
محققان در ادامه آزمایش فعالیت مغز بیماران در هنگامی که گرما در زمان کوتاه و زمان طولانی به بدن آنها وارد می شد و آنها درد را احساس می کردند را باهم مقایسه کردند. آنها دریافتند گرچه شدت محرک درد وارد شده در هر دو آزمایش یکسان بود، اما زمانی که بیماران می دانستند که مقرر است این میزان درد طولانی تر باشد، جزایر لانگرهانس قدامی انها فعال تر می شدند.
سیمونز اظهار داشت: یافته های این مطالعه به شما امکان می دهد تا دریابید که یک نکته کلیدی در درد نوروپاتی، واکنش شما به مبحث ادامه دار بودن درد است، اگر بدانید که درد کوتاه خواهد بود، آنرا مهار کرده و دیگر انقدر تحمل درد برای شما سخت نخواهد بود. از طرفی اگر تصور کنید که درد مداوم و غیرقابل اجتناب است، مغز شما به آن حس واکنش نشان داده و این درد را برایتان مشکلی بسیار طاقت فرسا می کند.
محققان همینطور الگوی متفاوتی را در قشر سینگولیت قدامی این بیماران یافتند. قشر سینگولیت قدامی ناحیه ای از مغز است که در تنظیم احساسات ذهنی ناخوشایند از درد نقش دارد. محققان دریافتند هرچه فعالیت قشر سینگولیت قدامی افراد بیشتر بود، آنها کمتر می گفتند که درد آنها در زندگی روزمره آنها تداخل بوجود آورده است. ازاین رو کاهش فعالیت جزایر لانگرهانس قدامی یا افزایش فعالیت قشر سینگولیت قدامی امکان دارد نتایج و حس درد را برای بیماران مبتلا به اچ آی وی پلی نوروپاتی حسی دیستال بهبود بخشد.