اثر موفقیت آمیز یک داروی تاییدشده در پیش گیری از لطمه ریوی بیماران کووید-۱۹

به گزارش عاشق وب بررسی های جدید نشان می دهند که شاید دارویی که پیش تر مورد تایید قرار گرفته است، بتواند به محافظت در مقابل صدمه های ریوی ناشی از کووید-۱۹ کمک نماید.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهشی که با همکاری “کالج پزشکی وایل کرنل”(Weill Cornell Medicine) و “آزمایشگاه کولد اسپرینگ هاربر”(CSHL) انجام شده است، نشان میدهد که یک داروی تایید شده توسط “سازمان غذا و داروی آمریکا”(FDA) که بیش از ۷۰ سال مورد استفاده بالینی قرار گرفته، ممکنست از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ شدید و سایر اختلالاتی که لطمه ریوی را به همراه دارند، در مقابل لطمه ریوی و خطر لخته شدن خون محافظت کند.
پژوهشگران مشاهده نمودند که داروی “دی سولفیرام”(Disulfiram) در دو مدل مجزا از این نوع لطمه توانست از جوندگان در مقابل لطمه ریوی ناشی از دو نوع بیماری محافظت کند؛ مبتلاشدن به کووید-۱۹ و مبتلاشدن به یک سندرم نارسایی ریه موسوم به “آسیب حاد ریه ناشی از ترانسفوزیون”(TRALI) که در موارد نادری بعد از انتقال خون رخ می دهد.
دکتر “رابرت شوارتز”(Robert Schwartz)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: همان گونه که در مورد بیولوژی زمینه ای این لطمه های ریوی بیشتر می آموزیم، ممکنست بتوانیم فرآیندهایی را که به بافت ریه لطمه می رسانند، بطور خاص هدف قرار دهیم.
هم اکنون مشخص شده است که هر دو نوع لطمه ریوی، تا اندازه ای با تشکیل ساختارهای شبکه مانندی موسوم به “تله های خارج سلولی نوتروفیل”(NET) مرتبط هستند. این تله ها می توانند ارگانیسم های عفونی را به دام بیاندازند و از بین ببرند اما همین طور می توانند برای بافت ریه و رگ های خونی مضر باشند و به تجمع مایع در ریه ها و ایجاد لخته های خون منجر شوند. دی سولفیرام می تواند یکی از مراحل تشکیل این تله های خارج سلولی را متوقف نماید.
دانشمندان در سال ۲۰۲۰ دریافتند که دی سولفیرام، قسمتی از پروسه التهابی را که می تواند به تشکیل تله های خارج سلولی توسط نوتروفیل ها منجر شود، مهار می کند. کشف این یافته ها، به ارائه آزمایش دی سولفیرام بعنوان مسدودکننده تله های خارج سلولی انجامید. دکتر “مایکلا ایگبلاد”(Mikala Egeblad)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: تله های خارج سلولی به بافت لطمه می رسانند اما از آنجائیکه دی سولفیرام با مولکول موسوم به “گازدرمین د”(gasdermin D) که برای تولید تله های خارج سلولی مورد نیاز است، در تداخل قرار می گیرد، بعد از درمان با دی سولفیرام، هیچ تله خارج سلولی تشکیل نمی گردد.
پژوهشگران بعد از تأیید نقش دی سولفیرام در کاهش دادن تشکیل تله های خارج سلولی، آنرا در مدلهای مبتلا به TRALI و کووید-۱۹ آزمایش کردند. این دو بیماری، تهاجم گسترده نوتروفیلی به ریه ها و اغلب، لطمه ریوی کشنده را به همراه دارند.
درمان با دی سولفیرام در موش مبتلا به TRALI، یک روز قبل و سپس سه ساعت پیش از القای بیماری، به ۹۵ درصد از حیوانات اجازه زنده ماندن داد. این در حالیست که فقط ۴۰ درصد از موش هایی که با این دارو درمان نشده بودند، زنده ماندند. یافته ها نشان داد که دی سولفیرام ظاهرا با کاهش تشکیل تله های خارج سلولی، لطمه پیش رونده در بافت ریه و عروق را که در موش های درمان نشده اتفاق می افتد، می بندد و در نتیجه، موجب می شود که عملکرد ریه بعد از لطمه اولیه به سرعت تثبیت شود و بهبود یابد. در مقابل، یک داروی استنشاقی موسوم به “DNase 1” که بعنوان یک درمان بالقوه TRALI مورد بررسی قرار گرفته است، تأثیر قابل توجهی در بهبود میزان بقای موش حتی زمانی که چند دقیقه پیش از القای TRALI تجویز شد، به همراه نداشت.
در بررسی مشترک پیشین این گروه پژوهشی، نتایج کالبدشکافی نشان داد که تله های خارج سلولی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ شدید وجود دارند و این یک احتمال جدید را ایجاد کرد.
دکتر شوارتز اظهار داشت: هم اکنون هیچ گزینه درمانی خوبی برای لطمه ریوی ناشی از کووید-۱۹ وجود ندارد؛ بدین سبب بنظر می رسد که دی سولفیرام، ارزش بررسی بیشتر دراین زمینه را خصوصاً در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ شدید دارد.
پژوهشگران، دی سولفیرام را در یک مدل همستر مبتلا به کووید-۱۹ آزمایش کردند. این شکل از کووید-۱۹ شدید می باشد اما درمان با دی سولفیرام یک روز قبل یا یک روز بعد از مبتلاشدن به کووید-۱۹، نتایج کاملا مطلوبی داشت؛ کاهش تشکیل تله های خارج سلولی، کاهش تشکیل فیبروز در ریه ها و تغییر فعالیت ژن که نشان دهنده کاهش قابل توجه واکنش التهابی مضر بدون اختلال در ایمنی ضد ویروسی است.
در مقابل، درمان استاندارد کووید-۱۹ با دگزامتازون که یک داروی استروئیدی سرکوب کننده سیستم ایمنی است، عملکرد کمتری در صیانت از بافت ریه در مقابل تغییرات در رابطه با بیماری داشت و به افزایش سطح کروناویروس در ریه ها منجر گردید.
شوارتز اظهار داشت: اثر بازدارنده قوی دی سولفیرام بر تشکیل تله های خارج سلولی و بهبود نتایج بیماری در مدلهای مختلف جوندگان، پتانسیل استفاده و توسعه آن در آینده را بعنوان بازدارنده تشکیل تله های خارج سلولی در انواع بیماریها برجسته می کند.
وی اشاره کرد: آزمایش های بالینی کوچکی جهت بررسی اثر دی سولفیرام در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ شروع شده است؛ بااینکه نتایج این آزمایش ها هنوز به چاپ نرسیده اند.
این پژوهش، در مجله “Journal of Experimental Medicine” به چاپ رسید.