شگفتی های نوشتن در فضای مجازی!

اسماعیل امینی از «شگفتی های نوشتن در صفحات فضای مجازی» می گوید و به بررسی انواع کامنت ها در این فضا می پردازد.
این شاعر، پژوهشگر و مدرس زبان و ادبیات فارسی در یادداشتی که دراین زمینه در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است: «نوشتن در صفحات فضای مجازی، به خاطر سرعت و سهولت و مزایای دیگرش خیلی دل نشین است. یکی از مزیت هایش این است که «بی مرز» است؛ چه در انتخاب موضوع و زبان و چه در گستره انتشار و خوانندگانش.
اما یکی از شگفتی های نوشتن در فضای مجازی که گاهی سرگرم کننده است و گاهی کلافه کننده این است که هر جور خواننده ای گاهی با نام و تصویر واقعی و گاهی با هویت پنهانی و تصویر ساختگی، زیر نوشته تو چیزی می نویسند. این نوشته ها شامل گونه های مختلف است. در این یادداشت، تأملی دارم بر تعدادی از اینگونه های نوشتن زیر نوشته اصلی که در اصطلاح فضای مجازی می شود «کامنت گذاری».
۱- نوشته های تبلیغاتی شامل تبلیغ شغلی یا فکری و سیاسی بدون ارتباط با نوشته اصلی.
۲- نوشته های موظفی مواجب بگیران سایبری و گروههای فشار از سلطنت طلب و ضدانقلاب آن سوی اقیانوس ها تا صیانت طلبان این سوی آب ها از بحر خزر تا خلیج فارس.
۳- نوشته هایی که تلاش می کنند با طرح پرسش های بیهوده، نوشته اصلی را به حاشیه بکشانند و با مجادلات دنباله دار، حرف خودشان را به کرسی بنشانند.
۴- مخاطبانی که خیال می کنند همه باید در محدوده فکری و ذوقی آنها بیندیشند و بنویسند، بدین سبب بدون توجه به نوشته اصلی، از نویسنده می خواهند که مطابق میل آنها بنویسد.
حرف هایی از این دست:
– تو که نگران خط و زبان فارسی هستی، کاش درباره حقوق و عیدی کارمندان هم چیزی می نوشتی.
– راستی چرا بجای شعرخوانی، از بازداشت شدگان تظاهرات بازنشستگان نمی نویسی؟
– چرا درباره جنگ اوکراین و یمن و سودان و تایوان و لیبی نمی نویسی و فقط غرق شعر و بلاغت و دستور زبان هستی؟
۵- مخاطبانی که خیال می کنند فضای مجازی کلاس درس و جلسه پرسش و پاسخ است.
یا نوشته هایی از این دست:
برایم سیر مطالعاتی تعیین کنید.
برایم موضوع پایان نامه پیشنهاد کنید.
پایان نامه ام را می فرستم اشکالاتش را بنویسید.
چند شعر می فرستم برای نقد و نظر
مجموعه شعرم را می فرستم تا بعد از بررسی به یک ناشر معتبر معرفی کنید که چاپش کند.
۶- از همه شگفت تر و کلافه کننده تر، مخاطبانی هستند که با روحیه تفتیش و بازخواست، نویسنده را تحت فشار قرار می دهند که چرا این را نوشتی؟ چرا اینگونه نوشتی؟
این جماعت شگفت و عصبی اگر به مقصودشان نرسند، از کوره درمی روند و ناسزا می گویند.
۷- یک جماعت دیگر هم که نیروهای سازمان یافته محافل پیدا و پنهان قدرت، ثروت و چهره های مطرح (سلبریتی ها، برندها و برخی اصناف) هستند، بمحض آن که چیزی خلاف میل کارفرمایان آنها بنویسی، بطورمثال از یک خواننده انتقاد کنی، یا خطاهای یک کتاب تست کنکور را متذکر بشوی، یا از بی انصافی و رفتار بد یکی از مشاغل انتقاد کنی، این جماعت سازمان یافته و کف بر لب می آیند و عربده می کشند و فحاشی می کنند تا نویسنده را عصبی، کلافه و خاموش کنند.»