راهبرد جدید درمان سرطان با بهره گیری از پاشنه آشیل تومورهای سرطانی

عاشق وب: پژوهشگران ˮدانشگاه بریتیش کلمبیاˮ در بررسی جدید خود دریافته اند که با بهره گیری از پاشنه آشیل تومورهای سرطانی می توان راهبرد جدیدی را برای درمان سرطان ارائه داد.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از کالیفرنیا نیوز تایمز، پژوهشگران “دانشگاه بریتیش کلمبیا”(UBC) و موسسه پژوهش سرطان “BC Cancer”، ضعفی را در یک آنزیم کلیدی کشف کرده اند که سلول های سرطانی تومور جامد برای سازگاری و زنده ماندن هنگام کاهش سطح اکسیژن، به آن تکیه می کنند.
یافته های این پژوهش به پژوهشگران کمک می نماید تا راهبردهای درمانی جدیدی را برای محدود کردن پیشروی تومورهای سرطانی جامد عرضه کنند.
تومورهای جامد برای به دست آوردن اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای رشد خود، به ذخیره خون متکی هستند. با پیشروی تومور، رگ های خونی نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی را برای همه قسمت های تومور فراهم آورند و این مساله به شکل گیری مناطقی از اکسیژن کم می انجامد. این محیط کم اکسیژن با گذشت زمان، به تجمع اسید در داخل سلول های تومور می انجامد.
سلول ها برای غلبه بر این فشار، با آزادسازی آنزیم هایی که شرایط اسیدی محیط خودرا خنثی می کنند، با شرایط سازگار می شوند و به سلول ها امکان می دهند نه فقط زنده بمانند، بلکه به شکل تهاجمی تری از تومور تبدیل شوند که می تواند به اندام های دیگر نیز گسترش یابد. یکی از این آنزیم ها، “CAIX” است.
دکتر “شوکت ددهار”(Shoukat Dedhar)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: سلول های سرطانی برای زنده ماندن، به آنزیم “CAIX” وابسته هستند که همین موضوع برای آنها یک پاشنه آشیل و نقطه ضعف محسوب می شود. ما با مهار فعالیت این آنزیم می توانیم رشد سلول ها را بصورت موثر متوقف نماییم.
دکتر ددهار و همکارانش پیش تر یک ترکیب منحصر به فرد موسوم به “SLC-0111” را که هم اکنون در آزمایش های بالینی فاز یک درحال ارزیابی است، بعنوان یک مهارکننده قوی آنزیم CAIX شناسایی نمودند. بااینکه مدلهای پیش بالینی سرطان های پستان، لوزالمعده و مغز، کارآیی این ترکیب را در مهار رشد و گسترش تومور نشان داده اند اما سایر خاصیت های سلولی، اثر آنرا کم می کنند.
پژوهشگران در این پروژه، به بررسی خاصیت های سلولی و شناسایی سایر نقاط ضعف آنزیم CAIX با بهره گیری از یک ابزار قوی پرداختند. این ابزار به بررسی خاصیت های ژنتیکی یک سلول سرطانی می پردازد و یک ژن را بصورت سیستماتیک حذف می کند تا مشخص شود که با حذف یک آنزیم CAIX به همراه یک ژن خاص دیگر، می توان یک سلول سرطانی را از بین برد.
بگفته ددهار، نتایج این پژوهش، شگفت آور است و نقش غیرمنتظره پروتئین ها و فرآیندهایی را نشان میدهد که نوعی مرگ سلولی موسوم به “فروپتوز”(Ferroptosis) را کنترل می کند. این شکل از مرگ سلولی، زمانی اتفاق می افتد که آهن، متابولیسم و غشای سلولی تومور را ضعیف می کند.
ما حالا می دانیم که آنزیم CAIX، مانع مرگ سلول های سرطانی و فروپتوز می شود. ترکیب مهارکننده های CAIX همچون SLC-0111 با ترکیباتی که فروپتوز را پدید می آورند، به مرگ سلول منجر می شود و توانایی رشد تومور را می گیرد.
هم اکنون، یک تلاش بزرگ بین المللی برای شناسایی داروهایی که می توانند به فروپتوز منجر شوند، درحال انجام گرفتن است. این پژوهش، یک گام بزرگ در امتداد این تلاش بشمار می رود.
این پژوهش، در مجله “Science Advances” به چاپ رسید.

منبع: عاشق وب